Bayram Sabahı! Şiiri - Zuhal Keskin

Buruk ama samimiydi güneşin ilk ışıkları..
Dayan diye inadına direnen umut,
Ellerimin içinde yok olup giden saatler.
Biliyorum sebebini şimdi.
Bunun adı yalnızlıktı, yalnız bir bayramın ilk sabahıydı.
Gurbetin adı soğuk bir o kadarda acıydı..
Bakışları garip ve sahipsiz bir gece gibiydi
Yıldızları çoktan sönmüş.
Amansızdı çekip gidişler uzak diyarlara
Sessiz bir feryat gibi…
Minicik çocuk yüreğinde saklı
Ama şeker tadındaydı kader
Bazen acı bazen tatlı bir tat bırakmaktaydı,
Yendikçe damaklarda..
Ama; hep öksüzdü bugünün anlamı.
Tek çaresi sabırdı birkaç damlada gözyaşı
Süzülürdü özgürce yanağıma çizdiği patikadan
Camdan seyrederken bende olmayan şeyi
Mutluluğun adını ve sahiplerini
Bir pembe gibi bir hayal gibi
Eskide kalan günleri..
Hep birlikteydi hep samimi
Sıcacık sarmalardı annemin elleri
Tarifsiz mutlu bir sabahın anahtarıydı bu besbelli

Ya babam! ! !
O güven veren bakışın altında titreyerek severdi beni.
Beyaz gibi şeffaf bir gül gibi kadifemsi
Dokunuşunda verdiği haz ve sevgi
Tüm bunları düşünerek kıvranırım şimdi
Issız bir adanın rıhtımındaki küçük bir sandal gibi.
Ne fırtınalara direnir ama bir bayrama dayanamaz
Demir alır akıl gemsisi sessizliğe,
Dümen misali kirpiklerim,
Bir haber gelsin isterim ve harekette gözlerim
Vakit yalnızlığa doğru ilerlerken rotasında
Karanlıkta sönüveririm.
Unutma bayram sabahı!
Bir gün bana da gelmeyi.
Vazgeç şu garibe uzaktan el vermeyi.
Kalbimde saklı her dakikanın acısını
Bedel gibi ödeyerek ömrümden yavaş yavaş
Kesip gider o sessiz, meçhule giden insafsız gemi.
Gurbetti bunun adı bayram sabahı
Yalnız, umutsuz, mutsuz geçen bir bayram daha...
Bilirim ki bir bayram daha dayanamaz yanlız
Hırçın dalgalarda batar bu gemi..