Sen gönlümün sultanısın
Âlemlerin hakanısın
Sen nebiler nebisi
Nur Muhammed(sav) Mustafa’sın
Sensiz gönlüm bom boş benim
Yürüyorum karanlık bir yolda
Gecede yürüyor, yağmurda benimle aynı vakarla
Etraf sessiz kimsecikler yok bu yollarda
İnsanın içine korku düşercesine sanki ıssız bir ada
Bir an bakışlarım dondu, dona kaldım orada
Bir şiir yazacağım
Seni kelimelerin dahi anlatamadığı
Yetersiz kaldığı
Çünkü içinde ‘sen’ olacaksın
Bu şiirde sevgi hoşgörü sende toplanacak
Umudum tomurcuk tomurcuk açtı şimdi
Ta göklere yükseldi ve sevdi gönlüm inan ki
Bir kuşu bir çiçeği Allah aşkı ile çarpan kalbi
Seviyorum sevmek benim özüm
Şükürler olsun Ya Rabbi
Bir bayrağım var benim
Adı kırmızı ve beyaz
Bir cananım var benim
Uğrunda yürürüm kış ve yaz
Öyle bir ahengi var ay ve yıldızın
Bir yol düşün uzun mu uzun…
Sevda bahçesinde döner durursun
O sevda uğruna yalnız başına
Bitmez tükenmez bir aşk bulursun
O aşk ki dünyada var mıdır eşi?
Bir sevda masalı yazsam yeniden
İçinde zulmün olmadığı, taptaze bir sabah
Bahar kokuları sarsa yeniden
Dünya barışı haykırsa olsa felah
Çocuklar baş tacı olsa ölmese suçsuz yere
Sene 1873,yer İstanbul Fatih’ti
Yüzler gülüyor, Âkif dünya ya gelmişti
Anne Emine Şerife, Baba Tahir Efendi
Hayatlarına şimdi, bir gül daha eklendi
Âkif çocuktu ama Anadolu kaynıyordu
Sevda ikliminde açan bir çiçek
Gönderiyorum sana sevgili, kokla ne olur…
Saf duygularla büyüttüm inan bu gerçek
İncitme onu sakın, sakla ne olur…
Bizim sevdamızın simgesi o çiçek
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!