Bayram Mektubu Şiiri - Hüdayi Can

Şimdi nerdesin anne?
Yine, yatılı okul pencerelerinden seyredilen yıldızlarda mı,
Yoksa gurbet gecelerinde dinlenen
Anneli şarkılarda mısın?
Yavrum aç mı susuz mu, diye
Üstü mü açıldı uykusuz mu, diye
Yine, geceler boyu kaygılarda mısın?

Ama ben biliyorum anne!
Nerede olursan ol,
Bütün anneler gibi
En büyük fedakarlıklarını vazife
Küçücük tebessümlerimizi dahi lütuf sayarsın.
Lütfedip gelir mi diye yavrularım
Yolları gözlersin her gün.

Ve yine biliyorum.
Sen beklemeyi iyi bilirsin anne.
Ne zaman köye gitsem;
Ya “Bu gün düşümde görmüştüm.”
Ya “Geleceğin içime doğmuştu.” dersin.
Demek, hep yolları gözlersin.

Derdin ki; “Yola bakmak, yere bakmaktan iyidir.”
Sen, ikisini de iyi bilirsin anne.
On parça olmuş yüreğin;
Üçü yere, yedisi yola bakar.
Her yıl koyunların kuzular,
Koçların gider sonra her yıl.
Koç yiğitlerin de hep gidiyor koçların gibi.
Kimi yola, kimi yere...
Ve, hep ağlarsın gidenlerin ardından,
Her gidenin, her gidişinde yeniden.
Sen, ağlamayı iyi bilirsin anne.

Derinden “of” çekersin kuzularını otlatırken dağlarda
Boşalırsın, dolarsın her “of”ta on kez.
Özlemlerin vardır yürek dolusu
Ama, olamaz işte.
Bayram da olsa;
“On”u bir araya gelemez yüreğinin.

Varsın olsun anne!
Cennet ve önden gönderdiklerin...
-Hep dualarla beklediğin gibi-
Onlar da seni bekliyorlar kanımca...
Sen, sabretmeyi iyi bilirsin anne!