Bayram Ağıtı Şiiri - Munis Faik Ozansoy

İlk defa, bayram sabahı
Öpecek el bulamadım;
Bekledim çağrılmadı
Bir ana sesiyle adım.

Ellerim kaldı havada,
Yandı, kurudu dudağım;
Tanrım dört tarafım boşluk,
Nereye tutunacağım?

Hangi yaşta olursan ol,
Ananın yeri başkadır;
Bütün yakınlar içinde
Onun değeri başkadır.

Dertler, acılar, ağrılar
Yok olur ana koynunda;
Peygamberine sorarsan
Cennetin yolu da onda!

Çocuklar bayram süsünü
Çıkarıp karalar giydi.
O sessiz kurban yağmuru
Gözümden akar gibiydi.

İçim dolu, ellerim boş,
Koştum Zincirlikuyu'ya;
Mezar taşına sarılıp
Bayramlaştım doya doya!

Yakınma

İnansam da, aldansam da
Hepsi bir kapıya çıkar;
Benim kalbimde, kafamda
Yalnız Senin ateşin var.

Kulun olmak gururundan
Başka nedir ki kusurum?
Aydınlanarak nûrundan,
Karanlıkta görüyorum.

Tanrım, kabâhatim açık;
Ben insanlara inandım.
Onlarda Sen'den bir ışık,
Yahut bir gölge var sandım.

Nerden anar, ne bilirim,
Çamur varmış cevherinde?
Nasıl düşünebilirdim,
Bunu senin eserinde?