Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Harika kutlarım yüreğiniz dert görmesin kaleminiz daim olsun
muhteşem eseriniz nezdinde duyarlı yüreğinizi kutluyorum...++10..ant..saygılarımla..
Bu mükemmel şiiri okurken tüylerim diken diken oldu, duygulandım ve gözlerim yaşardı.
Anlamı çok derin, yeri ve zamanı mükemmel.
Tekniği ve verdiği mesajı önemli.
Tam Puan + Ant.
Sonsuz sevgilerimle...
Nafi Çelik
Kutluyorum kaleminizi..Başarılar dilerim kardeşim...+10
kalemın daım olsun saygılarımla
Harika bir anlatim şahane bir şiir mükemmel bir konu, Maksat şirse böyleyazılsın yaradanda güzel bir ilham bahşetmiş, yüregine sağlık, zevkle okudum zevkle yorum yaptım muazzamdı kutlarım. Sevgi ve saygılar....
BAYRAĞIM
Kanımsın, canımsın kalbimde sevgin,
Seninle yoğrulmuş, özüm bayrağım...
Bilmem nasıl desem, aşkımı sana;
Anlatmaya yetmez, sözüm bayrağım…
Dalgalan göklerde, selam durayım,
Gözyaşımı al rengine süreyim,
Bir can yetmez sana, bin can vereyim,
İçimde ateşim, közüm bayrağım…
Yediden yetmişe, el âlem duysun,
Şad olan yüreğim, emrine uysun,
Gönlüm helak olsun, sevgine doysun,
Yalnız sana geçer, nazım bayrağım..
Üzmesin hiç seni, kem göz, kötü dil,
Ey benim kartalım, şunu iyi bil,
İstersen uğrunda, yalnız ben değil,
Can verir oğulum, kızım bayrağım…
Binlerce şehidim, yatarken yerde,
İstiklal Marşı’mı söyler seherde,
Gururla doluyum, sen ki göklerde,
Güldükçe diniyor, sızım bayrağım…
Kader bir gün şehit ederse beni,
Üstümden hiç eksik etme gölgeni,
İstediğin yere dikmezsem seni,
Kör olsun her iki gözüm bayrağım.
Savaşta barışta, sen varsın önde,
Hilâlini süsler yıldızın önde,
Ölsem de hiç dinmez, bu sevda bende,
Namusum, şerefim, yazı’m bayrağım…
Kucaklarsın dalga dalga bizleri,
Güldürür zaferin asık yüzleri,
Gökleri süslersin ezelden beri,
Destanını söyler, sazım bayrağım..
Önderim Atatürk, Türk olmak şanım,
Cumhuriyet benim, kutsal nişanım,
Bu vatan uğruna, vermezsem canım,
Zehrolsun aşıma, tuzum bayrağım…
Kalmasın dünyada, tozum bayrağım…
Mehmet Kahvecioğlu
TEK KELİME HARİKA OLMUŞ TEBRİKLER MEHMET BEY
________________________________________
______##########______________
_____#############____________
____##############____________
___#######______###___________
___######________##__##_______
___######____________###______
___#####_____________######___
___#####____________#######___
___#####___________#######____
___#####____________######____
___#####_____________######___
___######____________###_##___
____######_______#___##_______
____#######____###____________
_____############____KUTLARIM
______##########_____SEVGİLER_________
________######_______İNCİ GERMENLİLER
Kahraman Türk olmak bizim şanımız;
Bayrağa fedadır bütün kanımız,
Atamın yolunca helal canımız,
Can kurban hilale benim bayrağım.
Duygulu vatan, millet ve bayrak sevgisini çok güzel dile getirmişin kutlarım kardeşimi, aynı duyguları paylaşıyorum seninle. Saygılar
Bu şiir ile ilgili 153 tane yorum bulunmakta