Baykuş Şiiri - Özge Özgen

Sen şimdi o yolu tek başına lacivert çizgiler olmadan da geçersin
Hiçbir mevsimde turuncu yağmur olmadığı gibi
Benimde mavi rüzgarlarım yok bu şehirde

Bazen, beyaz sakallarını suda ıslattığını
ve beyninin hiçbir işe yaramadığını düşünüyorum

Telefonda çok konuşuyorsun mesela

Hep geç kalır gibi yapıyorsun

Kitabı yarıda bırakıp, orgazm sesleri çıkartıyorsun

Su dökesim geliyor, ahizeye

İnanmak istemediğin şeyler olabilir

Aklın, iki dudağının arasında mekik dokuyorsa acilen kalbinin yerini değiştir

Belki siyah bir delik açılır göğe

Bir yağmur başlar

O an esmer bir kelimeyi hızla sokuyorum içlik cebime

Sen burda, bekle !

Belki yarına yani bahaneler bulursun

Belki öğrenirsin o ilk çizgi yerleştiğinde yüzüne

Ve küçük nehirlerin

Büyük denizlerden tek farkı var

denk düşmek, iki çiçeğe

Benim omurgam karnımdan büyük, güvercinim

Kanat takıp baykuş olmak istiyorum bu yüzden

Ve hala, konuşurken

Üstümde koşamadığım bir çocukluğum var
böyle yürüyünce sızlıyor.
Arada birde okşa istiyorum onu ve karnımı

Nede olsa, beni kalın dudaklı bir bahar akşamı doğurmuş annem

Bağıra, bağıra

O yüzden şeker portakalına benzetirler beni çoğu zaman

Şimdi, içimin içine yazdığı bu şiir

Kaç zarftan kaç harf olarak çıkar sana ufalanmış olarak, bilemem

Bilmek de istemem

Neticede serçe parmağımda bir kuşun resmini çekebilseydim

Böyle bir şeyin üstünü karalamaktan vaz geçerdim

Ve soğuk bir mermer taşında tek ayak beklemezdim kimseyi

Sen hiç, fesleğenleri ağlarken gördün mü

Yalan olmasın

Ben görmedim !