Baykuş Davası Şiiri - Zafer Başkaya

Bir baykuş gibiydim senin karşında.
Geceleri gören gözlerim; bir seninle kör oluyordu.
Prangalar vuruluyordu gözlerimin günışığına.
Yitik bir şehrin lambaları patlamış sokaklarında;
Şimdi gökkuşağının idam sehpasını tekmeliyor yalnızlıklarım.
Yalnızlıklarım maktulün kan çanağı gözlerindeki miras kırmızıyı ellerime bulamış.
Ben soluksuz tek nefeste boyamışım kendi dünyamı enine boyuna.
Şarkılar gözkapaklarımın kirpiklerine asılmış.
Notalarına iliştirilmiş ayak etiketiyle esamesi okunmamış adları.
İnsanların bazen hüzünlendiği akşamları.
Baka baka her detayını ezberlediğim,
Ancak tek bir adım atamadığım evine uzanan kaldırım taşları.
İlkbaharı gören kelebekler;
işte bu sebepten kör sanıyor baykuşları

Bir yitik şehrin lambaları patlamış sokaklarında; gökkuşağı sallanıyordu idam sehpasında.
Ellerimde ki sensizliğin izlerini taşıdığım yorgunluğumla bir başımaydım. Olduğum yerin tam tersi istikamette olan evinin sokağına adım atmanın haram kılındığı bir inancın tek müridiydim.Tek bir adım atsam; kapanacaktı dünya kapısı. Teselli bir araf bile kalmayacaktı bu günah karşısında. Ben en sessiz selâlar ile alıp ceketini giden olacaktım gözler önünden. Her ne zaman gözlerimi yumsam uykulara; geçmişteki bir kırmızıya boyanıp, kabus maskesi takacaktı rüyalarım. Bu sefer, sana gelmişliğin tarifini yapamadığım kelimelerin günahıyla karşındayım. Faili meçhul değil, kendi kendimi azmettirdiğim bir cinayetin katil zanlısıyım. Giydiğim son ütülü gömleğimle savunmam yok bu mahkeme önünde. Eskilere dayalı, kısık gözlerle yazdığım, göstere göstere planladığım cümlelerim bir katledişti ve bu yüzden en kaliteli urgan bir madalyaydı; bu kaybediş şampiyonasında. Seremoni de olmaz zaten bu kadar gözyaşı karşısında.

Kelebeler; hapsetmişti baykuşları penceresi bahar görmez zindanlara ve körertmişti gözlerini. Umut yüreği ağzında uyandığı bir kabustaydı. Odasında ki her uyku kapanı bembeyaz olmuş, saklanmıştı korkudan bir köşeye. Kimsenin yakıştıramadığı bir zorbaydı kelebekler. Bir kıyılamaz rengarenk maskesinin altına saklanan her baykuşun zulmü ellerine bulanmış zalimleri. Bir gün bir boş bakışlı bir kadın, ellerinde adeletin buram buram koktuğu, karşısında ki sevgilinin bir anda boynuna sarılıpta mutluluğa boğan bir adam veyahutta…. Kimsenin esamesinin bile okuyamadığı adı, cismi bilinmez bir gölge yargılanıyordu soğuk mahkeme duvarları arasında. Bir baykuş gecenin içerisinden alınıp o salona çıkartılıyor ve hapsediliyordu müebbet yok oluşlara. İnsanların nezdinde kahraman sayılan bahar müjdecileri bilinmeden celladı oluyordu her bir geleceğin. Bu hikayede herkes rengine kanıp afyonuyla kör oluyordu kelebeklerin.Ben yine bir baykuş gibiydim senin karşında. Geceleri gören gözlerim bir seninle kör oluyordu. Kelebekler alev alev kanatlarıyla bu karanlıktan kaçıyordu.