Baygın bir köy kokusundan

Taşıyorum kendimi otuzdört senedir aynı ayaklarla
Bir gün bir yerlerde baygın bir köy kokusuyla karşılaştım
Sendendir diye saklıyorum koynumda
Burnumun direğini sızlata sızlata.
Çocuk yaşta ağaçlara tırmanırken canımın yanmasını
Baygın bir köy kokusunda hatırladım
Unutulmuş düşlerde hatırladım
Artık canım yanmasada rüzgara bıraktım kendimi
Bir köy evinden sokaklara,bir başka aleme
Naif ve kırılgan bir adam edasıyla dolanıyorum
Köy çeşmesinden eğilip su içiyorum
Derin bir nefesle dolduruyorum içime her şeyi
Yolum yokuş yukarıda olsa koşuyorum

M.Nurettin Pektaş 2005 istanbul