Bayburdum Şiiri - Şükrü Nişancı

Bir kırlangıç hüznüyle vadilerini aşıp
Kader bir şans tanısa, başımı sana kordum
Hasret hasret yayılan dağlarında dolaşıp
Tüllenen akşamında ebedi kaybolurdum

Gözlerimin azalan ışığında harlanır
Gıranada, İstanbul ve Kandahar Bayburdum

Saklar koynunda üryan gizemini Babil’in
Kah bir hüzzam şarkıyı mırıldanır Çoruh’um.
Kahrına düşmüş gibi bir sürü ebabilin
Senden öte durdukça, zahar yanacak ruhum

Manendin olmayacak sisli katran şehirler.
Bir tek gökte süreyya sana ayar Bayburt’um.

Kaç bin yıllık sevdanın yücelttiği ey şehir.
Serin türkülerinle kendimi buldum ama
Yıllar yılı geçtikçe içim başka depreşir
Ve her akşam turnalar kanat çırpar ruyama

İğne iğne hasreti kalbime batan yurdum.
İçimde eski sızı, bir özge yar Bayburt’um

Yaşanmadık bir ömrün hayaliyle oralı
Gam ortağı zihniyle nicedir dertleşirim
Takatimin üstünde bazen gönlüm yaralı
Dedem Korkut’la bazen şen çocuklar gibiyim.

Tezatlarından yaman cilve fışkıran yurdum.
Bin tutkudan süzülen bir yadigar Bayburdum

Zamanın ötesine al beni, götür beni
Yalnız seni gördüğüm seni bulduğum yere
“Giydir çarıklarımı” duya duya cemreni
Uçur kaleden beni ait olduğum yere

İhramınla güzelsin gayrıdan saklan yurdum
Ben efkarlı kalayım, sen gizemkar Bayburdum.