Baybars Kabakoğlu Şiirleri - Şair Baybar ...

'Yazin sonu geldi kuru yaprak sesleriyle...Bir sevda daha bitti bos kumsallarda! Neydi insani sevdaya iten nemli havalarda ve neydi unutturan kisin ayazinda sevgiliyi! Kumsal mi, yildizlar mi, yakamoz mu, yoksa bir yudum içki mi... Yazin baslangicinda kipir kipir olur yüregim bir küçük çocuk edasiyla...Yeni insanlari tanimak, maviliklere yelken açmak gibi; yüzmek bilinmediklere! Açilan yaralarimi bir parça kapatmak benimkisi galiba, avutmak kendimi yalanlarla...Bir kiz gördüm kumsalda, teni içine kakao atilmis bir süt gibi! Gözleri gökten daha yesil! Umutlari var yüzünde; kendini belli eden çocuk yüregi var yüzünde...Bir anda vücuduma yayilan ates, günesten daha fazla yakti bedenimi...Gittim yanina, istemeden gittim, olacaklari biliyormuscasina ürkerek gittim! Merhaba dedim en çocuk sesimle...Sanki ben ben degil baska biri olmustum sözlerimde...O kadar çocuktu ki oyun parkindaydim adeta; çocuktu yüregi... Üç koca ay vardi önümde ve ben kanayan yarama onun çocuk sevgisini basiyordum...Zaman geçtikçe daha fazla baglaniyordu bana...Ben ise gelecegi gören bir büyücü gibi hiç ugramiyordum limanina...Simsiki baglamistim gemimi babama! Bazen tutamiyordum yildizlarin altinda kendimi ve bende o 'yazin' coskusuyla ona onu sevdigimi söylerdim; yarami kanata kanata...Ne hislerim güveniyordu bana ne de ben hislerime...Kendimi kaptirdigim zamanlar kendime dur diyemiyordum; seviyordum sanki...Her çocuk gülümsemem, onu bana çekiyordu bir vakum gibi...Zaman geçiyordu yavas yavas ve çocuk sevgisini biraz daha basiyordum aç kalan yüregime! Herseyin bir sonu vardir; elbet rüyalar birgün biter... Onu sevdigimi saniyordu! Yaz bitince birbirimizi görecegimizi, kisin soguktan ellerimizi isiticagimizi söylü- yordu...O bana mektup gönderecekti bende ona, sözlesmistik...Yaz aski olarak kalmayacakti bizimkisi, tak- vimlere yayacaktik onu deyimiyle...Hayatinda daha önce kimseyi sevmemis, sevememis...Ne zaman umutla bas- lasa, sonlar türk filmindeki sonlar gibi olmus...Hep yalan söylenmis, içindeki benliklerini saklamislar, göstermemisler...Rüzgar nereye savursa oraya gidiyormus...Karanlığın tek aydınlığıymış...
Ayrılık vakti geldiğinde güneş ısıtamıyordu artık içimi! Geride yaşlı iki çift göz bırakıyordum...Yalanlarımda beimle geliyordu! Bana 'Herşey sabretmekle başlar' dedi...'Umudum hep seninle, beklemek benim için baharın habercisi artık...'Son kez arkama baktım; bıraktıklarıma, yaşadıklarıma, güneşe...Ve yaralarımdan damlayan bir tutam acı...