Bayattı her şey zamanın haznesinde

bayattı her şey zamanın haznesinde

asiydi ki öyle rengim;
bilinirdi, ilk sürülmüşüm, cennet’ten

izahına dalmışken varlığım, boşluğunun
ayırmıştı yanlışımı zamandan, seher...
gülüyordu, yatışmış güz tohumu,
yakınmazdı yüzümde keder...

sürülmüştü, yel bilmişti yurdunu kenger...

taştan oyununa bakıyordum, çocuğun
dalıyordum yüzünden söze...
soymuştum aklımdan sabahı; terlemiştim
tuz masalları anlatmıştım yarama
çözdüğümde çizgilerini günün,
anlamıştı ruhum;
ilk kez ısındığımı kara...

bayattı oysa her şey, haznesinde zamanın...

dikti başı, anlama gelmez sözün
kararlıydım sesindeki öfkeden...
yalnızlığımdan ağrılarım,
yüzümden yanık saçlarım,
sarıdan kahırlarım,
ölümden yaşadıklarım vardı...

ve yolcusuydum, sonsuzluğa seferin...

uzuyordu seslendikçe zaman; gecedeki siyahtan
ayrılıyordu anılar yolculuklara...
beşbuçuğubeşgeçiyordu; saat
akrepti yaralayan; yelkovanı aklından...

başaramazdım ya uçmayı,
değildi o yüzden; başımdaki kırıklar...

çocukken, suçunu seven;
sunulmuş ağıydım, haznesine yılların...