Bıraktım artık. Sevmelerim sana değil, seni sevmelerim yok artık…
Araya aylar girdi, araya uzaklık girdi. Ben sana doğru eksildim yola her düştüğümde. Gelmeye her karar verdiğimde. Çoğalmak istedikçe araya yollar girdi… Ellerimdeki yol çizgileri uzayıp durdu. Şimdi ne durumda olduğunu, ne yaptığını, nasıl bir hikâyeyi yaşadığını bilmiyorum, bilmekte istemiyorum, ama artık ellerimi uzatamıyorum sana.
Aşk... Hala yüzünde taşıdığın o derin, o bir türlü iyileşmeyen yara izin değildir Bayan ' Z '. O iz hırstır, o iz bencilliktir, o iz sana değil kendine tapan bir ihtirastır. O iz senin o sonsuz ve hep kendini kanatan merhametin gibi değil. O iz sen gibi değil Bayan ' Z '. Sen hep sana hayat kadar kötü davrananları sevdin. Ben bunu yapamadım, yapamam…
Sen beni hiç tanımadığım bir kentin tek odalı ve rutubet kokan bir evinde, karanlığa, yalnızlığa, üşümelere, ölümüme bıraktın. Beni soluksuz, umutsuz, sensiz bıraktın. Benim o kırılgan öfkem yalnızca kendi yüreğimi kanattı; karakışın kara fırtınalarında sürüklendim. Korkularının, yaralı geçmişinin, savruk benliğinin acımasızlığında beni yokettin. Şimdi ben yalnızlığımın alabora ettiği parçalanmış düşlerimi yeniden topladım sürgünlerimde. Kanayan yaramı, sardım sarmaladım. Yaşattığın bu acının bedelini ödedim ben. Bilmediğim yollardan geçtim kanatarak kendimi. Kendimi küllerimden yarattım yeniden.
Bu halk içinde bize gülen var.
Ko gülen gülsün, Hak bizim olsun,
Gaafil ne bilsin,Hakk'ı seven var.
