Hani bir son vardır ya....
Hayatın son demlerini yaşadığın an,
Son çırpınışlarını sergilediğin,
Ölümün cilveli kollarında ki o son an.
İşte böyle, ansızın geldi ölüm
Ne çok gelir aklıma, hem ne çok
Güneşlisinde, bulutlusunda
Ekmek buğusunda bir aç, bir tok
Yokluğun masum umutlusunda
Elimde var ise gözümde hiç yok...
Her sensizlikte seni duyup,sana dokunuyordum
Tüm yalnızlıklarımda sen güldün,bense boynumu eğiyordum
Eğiyordum her gidişine eğdiğim gibi pervasızca.
Her seferinde acıtıyordu yokluğun...
Ama ellerim dur diyordu sensizliğin git.
Seni unuttum,uyuttum bende kalan seni...
Yalnızlığa gömüyorum kalbimi serserice.
Üzeri buram buram sen kokuyorsun,
Örtüyorum seni tüm hislerimle,
Karanlık oluyor gözlerin,yalan oluyor sözlerin.
Umutlarım yetim kaldı sensiz,
Eğer hayatımda sen yoksan,
Bende sensiz bir hiçim,hem de noksan.
Gönül yarasını sarar demiştin zaman...
Bekliyorum,nasıl nerede nezaman?
Her sözünde bir yıldızım daha kaydı.
Anladım artık ümitsiz aşkların ümitsizliğini,
Kanadı kırık kuşlar gibi uçmaya çalıştığımda.
Boşuna kürek çekiyormuşum ah gönlüm!
Saf,bir okadarda aptal vaatlerle avutuyordum gönlümü.
Zamansızdı her şey,
Apansız ve bir okadarda anlamsız.
Nekadar inkar etsem,
Senin için nekadar da ağlasam
Yokmuş zaten bu aşkın sonu
Bir dünya kurmanın hayalinde gözlerim,
Adını biliyor birazda ürkek hislerin,
Ufkunu yakacak kadar içli serzenişlerin,
Huzura çıkmış meçhul,avare atmakta yüreğin.
Nisan yağmurlarında ıslanmayı istiyorsun,
Öğrenmektir zaten bir zaman...
Zaman ki tutunacak sımsıkı bir eldir.
Öğrenmektir hayatın acı yönlerini,
İçini ısıtacak bir yudum sevgiyi...
Bazen öyle yorulur ki zaman.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!