Benim en büyük korkum,ailem,
Aile tarihten bir yazı,bir kader.
Dert ortağım,arkadaşım,paylaştığım ekmek,
Damarlarımdan akan kan.
Adeta kehanetin geldiği zaman tek görecekleri,
Karanlık bir perde misali düşer gözlerime
Haykırırım bütün şeraitimle birlikte
Ama bu vesvese ki ateşten hançer
Kan bile akmaz dokunsa tenime
Hakimiyet insanın benliğinde saklıdır
Bir çiçek açmıştı,ıssız bir yerde
Ama o çiçek ki solması müdafaa edilemez
Çiçeği kopardı loş bir rüzgâr
Ama çiçek tohumlarını cennet bahçesine dökmüştü
Bu şiiri yazarken bir çocuktum ben
Yolun başındaydım daha
Sonunu bilmediğim bir yolun
Ufuktan bir ışık belirdi
O ışık Hülya gözlerime gelen son ışıktı belkide
Bu yolun sonu olduğunu biliyordum artık
Zaman durmak bilmez
Her geçen saniye bir ömür
Suyun akışına bağlı zaman
Susuzluk ölüm zamansız
Zaman geçmek bilmez saatleri saydıkça
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!