Battal Özcan Şiirleri - Şair Battal Özcan

Bir bilsen ne kıyametler kopuyor kalbimde
Esaretler tutsaklıklar bir farkına varabilsen
Degişiyor sanki kalplere gem vurmaya çalışan bakışlarım
İndiriyor kalbim sevgi kapaklarını bir daha açılmamacasına
Aşk denilen sözcük kalkıyor sevgi yapraklarımdan

Ey resul sana seni sevdiğini söyleyememek kadar
Bir o kadar sevgine layık olamamaktır sukut
Dert seni dillendirildiğin her yerde anıp
Cihana dalınca nisyana gark olmaktır.
Ümmetim ümmetim derken her nefesinde
Peygamberim diyememektir nefesin binlercesinde

Bir kainat terbiyedir nefse oruç.
Bir ehilleştirmedir bedeni.
Biraz inzivadır fani hayatta.
Bir o kadar dahil olmaktır ebede.
Herkes payına düşen kadar tanışır,
Payına düştüğü kadar alır hissesini.

Güzel ülkem
Hiçbir diyar senin kadar büyümedi içimizde
Ve hiçbir ad sana yakıştığı kadar yakışmadı
Hiçbir mekan yüreğimizde bu kadar yer etmedi
Eminim hiçbir millet bir vatanı kendine yar etmedi
Bir tek taşında bile şehit kanı

Safsatadır bu hayat,
Manasına girmezsen
Hele bir de yalanlarla
Hakikate ermezsen.

Aleme gerek değildir.

DÜŞÜN
Bir gecenin karanlığında başladı her şey
Ve zulmetin karamsarlığında
Düşündükçe belirsizleşiyordu hayat gözbebeklerimde
Yaşamın anlamını yada o yaşamın bendeki kararsızlığını
Yeniden keşfediyordum karanlığa inat

Gözlerinin içerisine baktığım zaman
Derin rüyalara dalarım eşsiz güzelliğinde
Sarhoş olurum uyanamam saatlerce
Gider gelir hayalin düşüncelerimde

Saçlarını okşadıgım zaman

Gözlerin damlıyor düşlerime uzak mesafelerden,
Bir sahipli efkarı buyur ediyorum yüreğime.
Hasretin dokunmasıyla bile sızlıyor kalp,
Gönül yalnızlığın dalgalarıyla boğuşurken.

Kelimelerle en dokunaklı cümleler kurulurken,

Bir sözle başlar bazen savaş,hayranlıkta bir sözle Öyle bir söz ki bütün kelimeler susar edebinden. İstanbul’a söylenen en müstesna kelimeler Seni görmeden bağlanabilmektir aslında bir sözle Azcık olsa da çehrendeki mazim, eksilmedi bende insiyakın Zaman mı boşver; dalgalanmasına sebep değil ki hissiyatın Mekan mı vazgeç; o da değil kalem tutturan Bizans olmuş Roma’ya ya da İstanbul Osmanlıya, Ne fark eder olsun payitaht ister dünyaya. Verilmiş olsaydı bile adı bir mezraya, Sana bağlanacaktı bu kalp; ithaf edilen bir mübarek duayla. Azametinden midir bu dua yoksa asaletinden mi bilmem, Ben seni o duayla sevdim, o duayla baktım cemaline. Yedi tepen mekan oldu kalbimin istikbaline, Meydanlar, caddeler köprüler kurdu; kalbimin derinliklerine. Ve şimdi, dönüp bakıyorum kendi kendime, Fatih gibi olmak zorda,Fatih’i sevmek bile güzel Kolay mı ki mazhar olmak peygamber iltifatına. Gel seyreyle şimdi benim gözümden boğazı, Sultanahmet,Emir Sultan yada Topkapı Sarayı, Taş mı görüyorsun hala paha biçilemez serveti, Bir sözle fetholunan dünyadaki cenneti. İşte öyle söz olsun ki kalp kani olsun, Söyleyen öyle olsun ki kalplerde baki olsun, Sözü emir telakki eden; fatih gibi alim, Söze konu olan; İstanbul gibi yarim olsun. Şimdi kapat gözlerini, koy yüreğine İstanbul’u, Birde böyleyken söyle; şarkılarını,türkülerini. Heybende İstanbul’a dair ne varsa; hayal yada gerçek, Haydi dokun şimdi dokunabilirsen titremeyerek, Eğer ki yüreğin olmuşsa bir kuş kadar ürkek, Ölmeden ölmüşsündür İstanbul’dur sebep. Bir müezzin sedasıdır İstanbul. Gönül tellerinde bir titreşim O anda tüm vücuda yayılır titrek nöbetler, Bazen göze vurur; göz dalar, Bakar her yerde İstanbul var. Bazen dudak geçirir nöbetleri, Çıkar tek cümle; titrerken dudaklar Bana bir tek İstanbul’dur yar. Şimdi ellerimdedir sirayeti, Ama kaleme yetmiyor dirayeti, Zaten şiire teşebbüs eden kalem mahbub, Yürekse hicap içinde atışı bile mahcup. Ey tarih hülasa fetihtir hale sebep FETHİN ALİMİDİR AKŞEMSEDDİN GİBİ CAN ALİM Mİ NE ALİM! OLUR TÜM DERTLERE DERMAN Akşemseddin ise Fatih’e rehber, Boyun eğer İstanbul gibi cihan, Cihana elzemse cihat; Fatih gibi mücahide; canan oldu, İstanbul gibi Cavidan…………

Ana rahminde başlar teslimiyet. Ve bütün hücreler kaindir İslam’a. Müslümandır zaten ana rahmindeki, Bembeyaz bir sayfadır defteri. Kalbi ise lekenlenmemiştir, Dünya daha girememiştir içeri. Tevekkül nedir bilmek istersen; Ordaki kalbe gir ki utansın kendinden, Sanki böylesini hiç görmedi.