Batmış Gemi Şiiri - İrfan Kayagil

Hiç batmış bir gemi gördünüz mü?
Bilmezsiniz ne kadar da yalnız ve hüzünlü,
Hatıralarla yüklü her bir köşesi
Zamanı yitirmiştir, sanki yoktur neşesi.

Yinede ölmemiştir, sadece derin uykuda,
Düşlerinde kendini görür sanki rıhtımda,
Yüzlerce tanıdık yüz, gelen yolcular,
Her bir yolcuda, sanki ayrı sancı var.

Kimi yuvaya dönmüş neşeli mi neşeli,
Kimini sevgilisi uğurlar, şimdidendir özlemi.
Hepsinin ışıl ışıl gözlerinde umut var,
Oysa her bir umut kendisiyle battılar.

Hep düşünmüştür, aslında suçlu kim?
Kader kazandı kim yaptı seçim?
Yorgun gövdesinin hiç suçu yok mu bunda,
Jilet olmayı düşlemezdi emekli olduğunda,
Şimdi derinliklerde, öyle rahat, böyle derin uykuda...

Bin bir çeşit balıkla oldu arkadaş,
Her birinin yuvası hepsine sırdaş,
Aslında battıysa da kimilerinin umudu,
Yeni canlar, için yeni mekanlar kuruldu.

Hayat dediğin nedir? ebediyetin yanında,
Oysa şimdi uyanır her sabah, ilk ışığı aldığında,
Ya da yeni bir yuva için, balıklar gıdıkladığında,
Bir batığın zaman tanımaz öyküsüdür bu.
Birde dostları arasa, kırılmazdı gururu,
Şimdi derinliklerde, öyle rahat, böyle derin uykuda...

Ankara. Eylül 2001