Batmayan Karanlığım Şiiri - Halit Pürmelal

Dar mı gelir senin de sonsuz bildiğin dünya?
Kurduğun hayallerin sığmaz çerçevesine...
Sonsuzluk sende gizli, esaret de öyle ya;
Ruhundandır bu darlık: Sığmıyor gövdesine...

Her şafakta karanlık, her akşam bir kıyamet,
Zaman kördüğüm sanki; konuşmuyor saatler.
Düşünce vebal artık, ayağa düştü kıymet,
En moda yalanlarsa tutulmayan vaatler

Ayaklanır hissiyat, bastırarak efkarı
Yayılım ateşine tutulur duygularım
Darağcına gönderip mahkemeden inkarı
Boğazına sarılıp boğuyor uykularım

Sorgusuzca infazım resmoldu meydanlarda
Beraat tablosuna sığmadı hayallerim
Görüntü siyah-beyaz; renkler yitik, firarda
Boyasız bir fırçaya mahkumdur tuallerim.

Yine de ümit vardır, sen ümitvar oldukça
Darağcı kurtuluştur; ölmeyi bilmek gerek.
Gizli-saklı değil bu, söylüyorum açıkça:
'yaşamak istiyorsak, ölmeden ölmek gerek.'