Yan oda ağlıyordu az önce...
Kaderine terk edilmek onun kaderiydi belki de...
Sensizlik yalnızlıkla, o da ıssızlıkla eşdeğerdi.
Amiyane tabiriyle hüzün tortulamıştı yürekler,
Başıboşluğun simgesiydi oraya buraya ağlar örmüş örümcekler
Ve kireçsizlikten kurumlanmıştı direkler.
Tamiri imkansız hatalar ve dönüşü olmayan yollar vardı
İkimizin de avcunda.
Lekesiz yarınlar bir başka bahara kalmış,
Gün batımları dağlamıştı her yanımızı
Keskin sivri uçlarıyla...
Kayıt Tarihi : 18.7.2020 18:44:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!