Ben pembeyi severdim,O erguvan çiçeklerini.
Çekip çekip atardım ona,binlerce pembeyi,maviyi..
"Sende çek at bana..haydi..!"
Kırmazdı,çekerdi.
"Sev işte beni"..derdim, severdi.
Sabahın erken gelen huzuru,bir yol boyu dantellerle işlenirdi,dilimden ona dökülen sözcüklerle.
O ise,akşam serinliğinde kızıllığı,elayı yüklerdi elleriyle şehrime.
"Hiç ses yok" dediğim zamanlarda "şunu bil ki...aklımdasın"der,gökkuşağına boyardı tüm evreni.
Bilmezdi,
Bilmezdi o gözlerinden....
Bilmezdi bende neleri yeşerttiğini.
Ben bağırıp çağırmayı, haykırmayı severdim,
Dağ taş demeden,
Olur olmaz bilmeden,çocukça,çılgınca..
Yüzümdeki arsız,muzip gülümsemeyi O'nla bilirdim,Ondandı çünkü..
Ben bir dökülürdüm,yüksek tepelerden aşağı,çağlayanlar gibi,
O bir mesnevinin dizelerinden seslenirdi,dingin dingin.
Ürpererek severdik birbirimizi,
Avuçlarında bir kelebek tutar gibi.
Har olurdu geceler,sabaha nasıl ulaştığını bilmeden..
Alır kollarına,demlendirirdi akreple yelkovanın sessiz kapışmasında.
Yıldızlara eş bakışlarını adardı bana, aşka susayan sunaklarda..
Gün döndü, O pembeleri sevdi,ben erguvan çiçeklerini..
Ben onun delisiydim,o benim savruk gönlümün prensi.
20 Temmuz 2017
Gülgün ÖzelKayıt Tarihi : 10.12.2018 22:37:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
