Yalnızlıkla evlenince insan,
Dışı hep gereksiz bir kalabalık.
Ve uğraşınca, kurtulmak için yalnızlıktan,
Her büyük çaba, aşağı çeken bir bataklık.
Bir gün ayrılınca onca yıllık eşinden,
Mahkemesiz, davasız, kavgasız…
Sonra bunalınca kalabalık esaretten
Pişmanlık… Sayısız ve de sıfatsız…
Kayıt Tarihi : 26.10.2013 20:49:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!