Başucumda Ölüm Şiiri - Mustafa Sevil

Başucumda yükseliyor kızıl sislerden bir duman
Boşluklarından ağıtlar duyuluyor irili ufaklı
Çığlıklar, haykırışlar eşliğinde bir söz kulağımda
Kaç kez ölebilir insan, kısa bir ömrün hatırasında

Başucumda parlıyor kızıl bir huzme olmuş alevler
Fısıltıdan çığlıklarda büyüyor, küçüldükçe o eller
Ah, o eller ki almalıydı ateşimi tutup yüreğimden
Başucumda, bir gece yanarken, bir adım kalmışken

Başucumda soluyor bir güneş, saniyelerinde kara gecenin
Yanışını duyuyorum boğazımdan yükselen her bir hecenin
Geceden kara düşünceler, bir hasta yatağının kokusunda
Binbir karga sürüsüyle, vedasını çığırıyor bir sona erişin

Başucumda sönüyor bir hayat, soluyor ardı sıra renkler
Giden kim? Ölen kim? Ne mümkün şu vakitte söylemek
Nasıl yaşar insan, dolaşırken geçmişin mezarlıklarında
Benzer kabuslara uyurken hep, aynı karanlık akşamlarda

İçimden kalkan bu bilmem kaçıncı cenazenin ardından
Başucumda yükseliyor hala, kızıl düşlerden bir duman
Çığlıklar, haykırışlar eşliğinde bir soru kaldı aklımda
Kaç kez ölebilir insan, bir yok oluşun hatırasında