Baston Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Kan çanağına dönen bu gözlerde
Güller açıyordu bir zamanlar.
Bastonu bile titreten bu ellerde
kalemler, harflerle geziyordu diyar diyar.
Ne güneşin kızgınlığı, ne de zemherinin ayazı
Durduramıyordu bu delikanlıyı
Ne sonbaharı, ne de kışı...

Zaman,
Bir tek o durdurdu bu tazıyı.
Dönüp arkasına baktığında
kapılar vardı, açtığı kapattığı
maziler vardı, güldüğü ağladığı...

Ne sevdaları vardı yaşanmış
ne acıları vardı yara almış.
Hepsi de bir bir zamana karışmış.
Gerçek olan bir tek
bu ihtiyar kalmış.

Dost;
Dost ha! Hangi dost?
Bastonundan başka dayandığı
ne sevdası, ne de dünyası
kalmamış ki.
Bir yarın için duası
bir de tek dostu, yoldaşı
bu baston işte
O'nun yegane tek arkadaşı...