Başta Gezme Rüzgâr Şiiri - Kubilay Demir ...

Ezelden uzandım soğuk ebede
Sıcak kazanında dar bir pencere
Uzattım başımı zar zor bakındım
Gölgemle yürüyen kör misafire

Bir fırsat bahşoldu fani dünyada
Uykuyu eş diye kaptım hülyada
Ektiğim ameli hemen tanıdım
Açılan tap taze yeşil sayfada

Yaşlı gözlerime geçmiş göründü
Hesaba gark oldum ışıklar söndü
Toprak müddet verdi icazet aldım
Günahı, sevabı yaşam geç böldü

Söylendi bana o sınırsız huzme
‘Haddini bil’ dedi: boşuna gezme
Yer dibine oyuk elimle kazdım
Ateşler içinde girdim evime

Nur kokulu melek dikledi omuz
Dedi, ‘hoş ahrette taşlı yolunuz’
Aklımın ucundan geçti inancım
Soğuk ateş sattı kefen koşulsuz

Sığındığım temel açmış bir baca
Birde ne göreyim yeşermiş gonca
Her tarafta nurluk, pek şaşakaldım
Gerek yok burada murdar ilaca

Akar temiz huşu berrak kıbleden
Rahman kokusunu benimsemekten
Görünce yönümü hemen ayıktım
Kafamı çevirdim rüzgâr izinden

Başta gezme rüzgâr ayaklara in
Ne bir yoksul tanı ne de bir zengin?
Bana bir hak tanı yanında kalım
Üzgün torbasına sığsın eserin

Hislendim bir cevap veren olmadı
Kazan üstü kıldan köprü yapıldı
Sırattan geçmeyi denedi aklım
Ayaklar uyuştu kader çakıldı