Basmane Trenleri Uykuları Çocukların

Hüviyetsiz bir zamanın darbeleri uyandırırdı beni
bir trenin beyaz buharları geçerken boğazımdan,
haydutlar tur atardı düşlerimde
ki o haydutlar, silahlarıyla ayırırdı ellerimizi.

İçimde yıllanmış taşlarla kaplı sokaklar
benim kent boşluğuna saplanan keyiflerim vardı
ama çocuklar,
onların ayakları yanardı
Basmane taşlarında,
görsel bir anlatımdı serilen gözlerime,
sarsılırdı içim,
onların ayakları yanardı.

Basmane taşlarındayım
sözlerim dolaşır köşeleri
sözlerim vücudumu aşamıyor
ne olur gitme diyen bir kadın sesi miydi,
onun sesi miydi duvarlara yansıyan,
kara dumanlar mıydı örten o acı vedaları
artık çocukların ayakları sığmıyor fotoğraflara.

Dinleyin ey korkunç yaz akşamları
sizin koynunuzda çocuklar
çıplak ayaklarıyla kirletmiştir
yorgun Basmane taşlarını
o gencecik öpüşler karşılarken yaşamı
kim unutur onların
müebbet gibi duran açlıklarını
bir sanrı değildi ekmeğin gizlenmesi
o terlemiş kelepçeler kime takılmalıydı.

Burada bir ağaç bile biriktiriyor
körfezin kızıllığını,
aşkı büyüten günler ağlarken içimde
nasıl firar etsin gözlerim bu şehirden,
ben olmasam
kim toplasın onca vedayı peronlardan,
bir çocuk,
artık Basmane yok içimde derse
kalkan trenleri nereye yönlendirsin hayat.