Başlıksız 7 Şiiri - Muzaffer Öztaş

göz kapakları ıslak bir ateşe kanar,
kilitler,dalar rüyaya
akşamlar akşamlar yine akşamlar...
sanki bilinmezlikten öte,
his olur ölüm,
Azrail'in öfkesi derler,
sanmam...

ölüm yakın artık bana,
ayrı düştüm ben sevdama...

kim derim,
derin nefes alışların kaybolur,
uyanır hezimet gülleri,
bülbüller küser dünyaya...
kimse kalmaz uyanıncaya kadar.
bir bir alınır köşeye ay ışığı
inanca ihanet edercesine,
çevrilir koca isyan ateşi
hakkına gidercesine.
kirpik dolunayı bekler,
çıkamasın karanlık bir damlaya,
ciğer bir duman çeker,
soluksuz akşamlara...

duman çöker yüreğime,
ayrılık olur günden güne...

kim kalır?
çocuksu oyunlarda,
silinip gider,
kalmazken yarına.
nitelenmiş nesnelliğim,
bir çamur birikip ellere,
ya yalan kalır
ya da gerçek yoktur günlere.
hanileşmiş cümlelerin ilk abartısı
kılınır bir çöl rüyaya,
bir göz kapağı kalır aynaya...

aynalar geceyi çaldı,
gözyaşlarım senden kaldı...

hayat ipliği kopar hiç dayanmadan,
saç tellerine dokunur acı bir çığlık,
geçmişe hakaret eden geleceğin ıslıkları,
gece geçer gün yakar ışıklarını,
hem de hiç ağlamadan...
dileklerin dilinde dikenleşir,
hüzün verir rüzgar buğusu,
geçer içini titretip korkusu,
bir kavuşmadır hasret,
kirletir yalnızlık sorusu...

yalnız kaldım bu diyarda,
sensin haber her rüzgarda...

kapat gözleri uyu,
sonsuza dek.
bilmek bilmemezlik olsun,
sanılar kalsın,
belki desin biri vardır ardına,
ama kalmaz bakma yarına.
çekilme öyle uykudan
soyutlanmış bestelerdir rüya,
haydi uyu şarkılara...

gözler dalsın şarkılarda,
sevda olsun uykularda...