Başlıksız. Şiiri - Mehmet Fatih Timurtaş

Sen ki; zamanın bozuk hilesi.
Edepsizlik olmuş sözlerinin metresi.
Ben ki; umudum olmuş Şahi topun güllesi.
Vursun umudum yıkılsın edepsizliğin kalesi.

Bazen anlaşılmaz sırlı bir yolda.
Gittiğim yolun haritası tozlu rafta.
Birlik sözleriniz hep lafta.
Şahsiyetiniz yalan dolu yafta.

Salınırım göğün derin boşluklarında.
Salınırsın sen derin deryalarda.
Başkent eyledim gözlerini kurduğum dünya da.
Umudumu kesersem çakılırım kayalıklarına.

Oysa evveli de ahiri de Yaratandan öğrendik.
Nefsin Gafletiyle gelecek adına çok söz verdik.
O gün gönül ile şehirlerimizi bir ettik.
Bugün nefs ile cengimiz bir gönül ve şehirlerimizi ayrı ettik.

Sahte bir şairdi şiirdeki şahsim,
Çünkü en güzel şiirlerimi başlıksız bırakıyorum.
Gerçek bir ustadır üstadlara olan aşkım,
Lâkin bir öğretmene kin kusuyorum.
Bir Metehan var düzenli orduyu kuran,
Bir Mete var düzenimi bozan. Unutamıyorum!

Gece ve gündüz gibidir şahsın,
En çok seher vaktine yakınsın.
Hasta ve saf bi kalbe sahip kadınsın,
Güneşten parlak sudan bile paksın.
Benim günahıma paydaşısın.
Adın her her gülüşte yer edinmiş, sen bana gurbet yaşatamazsın.