Başlar Şiiri - Mehmet Atar

Bir nazlı çiçeğe benzeyen insan,
Gün gelir solmaya, sönmeye başlar.
Merdivenin tepesine varanlar,
Gerisin geriye inmeye başlar.

Gönül hükmetse de kalkıp gezemez,
Dün düne yazıldı silip bozamaz,
Etrafına çalım satıp kızamaz,
Belâlardan kaçar sinmeye başlar.

Kırk yaşından sonra perdeyi yırtar,
İnce ince eler, hesaplı tartar,
Alnında çizgiler günbegün artar,
Başın karlı dağa dönmeye başlar.

Değişmez diyorlar insanın huyu,
Küçük çukurları zanneder kuyu,
Omuzlar üstünde giden yolcuyu,
Seyreder ardından yanmaya başlar.

Ne bulursa onla doyar karınlar,
Belki vardır belki yoktur yarınlar,
Eğlenceye alır artık torunlar,
Çocuğun sözüne kanmaya başlar.

Ataroğlu’m kopmam sanma sapından,
Her gün birer tuğla düşer yapından,
En yakın dostların geçmez kapından,
Eski günlerini anmaya başlar.