Başlar Şiiri - Abdullah Mennan

Minareler gamet de
Başları mızrak gibi göğe
Gökte müezzinin sesiyle
Ezanı Muhammediye

Yolları Allaha,
Dururlar divana
camide saf saf
Dillerde Mushaf

Şekli şemaldir alaz
Alevi içinde öz
Kavilleri Allaha
Gönülleri gömleksiz,
Hal içre dem dir
Şu cem dedikleri
Bir özge haldir

Ufkun yangın kızıllığı kalınca
Akşamın cengariye çalan puslu karanlığına
Karanlığın kanatlarına yapışıp
Kıvrak raksları ile çıkar yarasa

Eskimiş ehramda kara bir nokta
ömrü boz bulanık sokaklar da
Muktadirsiz muktadir sözleri
Akça pakça, karanlık dibi
Fosforlu ayın düştüğü su gibi

Örümcek ağına benzeyen sisli duvaklı sözleri
Rüzgâra yaprak veren dallar altında
Sözlerini yapraklar alkışlar
O yapraklar ki tırtılları tartar

Gölgesini geceye yedirmiş
Mülki araba değer vermiş
Bir değil on değil yüz değil
Okadar çoksunuz ki karanlık içre
Varırsınız maslahat önünde rukuya

Sefil küffar kolunda damdı
Altı paris üstü roma
Mülteci düşlülerin çekeri hamd’ı
Boğuldu daraldı yalpaladı sergüller
İdama mahkûm edilen papatya kırı günler

Göğe otağ kuran
Şehit ervahımızın nurlu gözlerinde yaş
Akar gider yavaş yavaş
Hiç böylesi sürgelle kalmadık
Düştük saç saça baş başa
Sinsi düşmana karşı verdiğimiz savaşta