Başlamadı Şiiri - Altan İlhan Arslan

Başlamadı henüz hiçbir şey
Hiçbir şey daha anlamını bulmadı
Ne dünya döndü güneşe yüzünü
Ne aya bulutlar şans tanımadı.
Her şey karanlıkta ve şekil yok
Beden sarsa o ruhu, adım insan olmadı
Öyle her bakışa gün, gün ışığa dönseydi
Ve arınmadan nefis karanlık bedende
İtaat etmeden henüz ve rahime düşmeden
Bilki, başlamadı hiçbir şey
Benim zamanım ne şimdi, ne sonra
Hayat benim için sonsuz bir karanlık.
Çok değil birazcık insafı hak ettim
Belki de yaşamayı! Yaşamaktan da öte
Yaşamamayı, hiç gelmemeyi!
Ete, kemiğe bürünmeden
Hapsolmadan bir bedenin içine
Ağlamadan daha ağlayacak günleri görmeden
Çekilmeden sorgusuna her dakika ızdırabın
Kim isterdi doğan çocuğu olmayı!
Ben, istedim mi?

Başlamadı henüz hiçbir şey
Daha kâinat kurulmadı.
Var olmayan bir boşlukta
Sonsuz bir uykudayım.
Düzen, kaosun içinde ve ben anlam değimliyim?
Belki bir boşluk olmalıydım atom dizisinde
Can alacak bir zehir gibi
Hiç doğmayacak ve adım Altan İlhan olmayacaktı.
Bu yüreğin gözünde
Ne dünya döndü güneşe yüzünü
Ne aya bulut şans tanımadı.

Keder; bilirmisin, cehennemden azat edilmiş!
Ateşten soğutulmuş acının üvey kardeşi.
Kuşatırlar her nerde bir can, canda bir ruh varsa!
Benim gibi olanın hücresine eklenmiş.

Karanlık sonsuzsa ışık değimli?
Hangi perdeden açılacak gözü ruhun.
Hangi taraftan yazılacak amel defteri?
Biliniyordu ta en başından.
Ve işte haykırıyorum sonsuz boşluğa
Ben daha doğmadım, tercihim değildi böyle doğmak!
Böyle karanlıkta gölgeler gibi
Ait olmadığım kadar çıplak
Sorunlu bir akıl, akılsız bir baş
Hayal kırıklığında tutulmamalıydım!
Başlamadı henüz hiçbir şey
Hiçbir şey daha anlamını bulmadı.