Yüzümdeki çizgilerin ressamı,
Uzaklardasın şimdi..
Nefret denilen;
Kişiliksiz varlıklara ,
Kirletilmiş gülücükler ikram etmeye benziyor .
Ve şaşkınlık ,
Hayatın büyütemediği çocuğu gibi uzaktan ..
Kanatırcasına tükettiğim aşk,
Arda kalan düş kırıklıkları ,
Ve dilimden düşmeyen karanlık ,
Kayıp şimdilerde .
Kahverengi gülüşlerimiz
Sen olmayı beceremediği için mahvettiğim boş bedenler
En gerçeğin yalan
En yalanın gerçek olduğu vakti ayıramayan halsiz bedenimde
Son buluyor şimdi.
Kanamayan dizlerimde,
Kanlı ellerin.
Bunalımsız gecelerimin hatırası ,
Çelimsiz hayat çocuklarımın annesi,
Kabuslarından uyanıyorum şimdi.
Başlamadan tükenmiş aşk sancılarım
Yalnızlığımla kanıyorken avuçlarımda
Siyah ceketli çocuğun aynaya akseden gülüşlerini
Ve tatlı yüzüne yakıştırdığım masum ruhu alıp,
Gidiyorsun şimdi.
Yitik kalbimin suçu,
Anlatamadığım birkaç satırdı alt tarafı
Ağır satırlarla parçaladığın.
Son kez bitiyorsun şimdi
Öylece.
Sessiz.
Emre VerimKayıt Tarihi : 11.5.2013 00:35:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Nazilli Anadolu Lisesi Yakamoz dergisinde de bulunan bir şiirim.. Başlığı beni benden alır.. 2011
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!