Başlamadan Biten Bir Şey

Gerçekten çok kırıldım sana,
Sadece bir parça kağıt ve kalem destek bana.
Hep böyle değil miydi zaten?
Senden önce ve senden sonra.
Biliyor musun en çok kimi özledim?
Kendimi, beni, bir zamanlar benim olan hayatımı.
Yani sen beni benden çalmadan önce.
Sevinmeli miyim benden hoşlandın diye?
Yoksa üzülmeli miyim gittin diye?
Hayatımı dingonun ahırı zannediyorsun herhalde,
Yok öyle istediğin zaman gelip istediğin zaman gitmece.
Şimdi ilişkimiz çözülemeyen bir bilmece.
Sen de üzgünsün belki de,
Ama en çok ben.
“İyi misin? ” diye sormuştun,
Diğerleri de: “Neyin var? ” demişti.
Üzgün olmam için bir sebep mi var?
Birazcık oyun oynandı aldatıldım sadece,
Gururum incindi canım acıyor öylece.
Neden üzüleyim ki?
Beni terk edip giden bir sevgilim mi var?
Değer verdiğim çok sevdiğim beni arkamdan mı vurdu yoksa?
Hayır hayır, gerçekler yakaladı beni sadece,
Kaçamadığım gerçekler.
Ne üzülmem için bir sebep var, ne de sen.
Hiç olmayan sen,
Hiç olmayacak sen ve ben.

22 Aralık 2000 Cuma 2:45 / İstanbul