Ey ahde vefadan bihaber vicdanı nasır tutmuş nazlı yar!
Hani ilk defa buluştuğumuz dut ağacının altında
Gözümün içine utangaç bir eda ile bakarak!
Bir söz vermiştin o gece bana hatırlıyor musun?
Elleri elime değen ilk bahtiyar erkeksin,
Ya senin helalinim ben ya şu toprağın
Demiştin mağrur başını öne eğerek.
Ve o anda bu sözüne hem yıldızlar
Hem de sessizce yere düşüveren,
Vurgun yemiş sararmış bir yaprak
Şahit olmuştu istemeden,
Acıyla gülümseyerek.
Ve sarsılmıştı o an
Bizi hep dinleyen
Altımızdaki
Bastığımız
Vefalı
Toprak.
Aniden,
Sebepsizce
İkimizin de
Gözleri dolmuştu.
Salmıştık aksın diye,
Yağmur yüklü bulut gibi
Biriken göz yaşlarımızı.
Ben de o rüzgar bile değmeyen
Üzerine bir gün güneş doğmayan
Al yazmalı çay karası saçlarından
Kopardığım bir tek teli şahit tutarak
Sen de benim ilk ve son aşkım kalacaksın
Diye haykırmıştım o karamsar gökyüzüne
Oysa sen sevmediğin bir adamla evlisin şimdi.
Yazık ki sadık kalamadın bana verdiğin sözlere
Bense hep sorup durdum kendime sebep neydi,suçlu kimdi.
Bulamayınca lanet ettim aşkımıza değen kem gözlere!
Kayıt Tarihi : 16.5.2006 10:44:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!