Başka Bir Kestane Zamanı Yaklaştı…

Bir kestane zamanı… Bir kestane zamanı daha geldi geçti… Çilekler varlıklarını koruyamadan gelip geçti, bu zamandan…
Encekler sütünü sıcakken içti, şimdilerde, artık soğuk sütler içiyorlar…
Canları har halinde… Usları dolu dolu… Genç delikanlıların… Genç kızların…
Acıları tutmaya başladılar, havaları soludukça, nefes aldıkça, nefesleri alıp, nefesleri özledikçe, yalnızlığı gördüler…
Gördüklerini yaşayınca, arkada bıraktılar, ahlar ve vahlar zamanını artık…
O da geçer dedikçe… İçinde çırpındı yürekleri… Sevmeyi tanıdılar… Uçurtmalar uçtu yürekleri ile… Sevmeyi öğrendiler basbayağı sevmeyi, derinlemesine sevilmeyi öğrendiler… Ve ayrılığı da…

Sonra çiçekleri gördüler… Kara kara bantlarla süslenmiş… Ölümü tanıdılar… Sevdiklerini kaybettiler… Yeniden sevmeyi denediler…
Unut cümlesini söyletmemeyi öğrendiler… Yaşanmışlıkları unutamamayı… Geçmişi silmeyi deneyerek, silememeyi öğrendiler…
Bir şarkıya bağlandılar hep beraber… Dinlediler… Ağladılar… Ağlayamamayı yapıştırdılar sahtelikle gözlerine… İçin için hıçkırdılar…
Sustular… Suskun oldular… Yalnızlaştılar… Sonra acılarda kalabalık oldular… Gidilirken arkaya bakamamayı öğrendiler…
Hayatlarına girenler, basıp gittiler, yırtıp gittiler, hayatları yama yama oldu üst üste…

Tekrar sevmeyi denediler… Ve delindiler bu kez… Parçalanmış hayatlara özenircesine, hayata bir merhaba demek istediler… Olmadı…
Ve hayat yalnız kalanlara, yalnız yaşayanlara sert bir yatak oldu, uykusuzluğun sürgün olduğu gecelerde…

Ve başka bir kestane zamanı yaklaştı…
Gökyüzü kara bir örtü, buharları iç acıları ile toplanarak, resimlere yapışıyor…
Bir yerlerde yeni encekler bakışmaya çalışıyor bu resimlere geleceği tanımak için…

Garip bir hisle artık avuçlarım kanıyor der gibi bakınıyordu büyümüş encekler…
Artık yalnızlığa saklanma zamanı…
Eller anlamıyor yalnızlığımdan, bari sen anla diyor büyümüş encek…