Başk'A'ent Şiiri - Zeynel Açık

Tüm sözcüklerimi unutup
Geceye devirdiğim bu anda
Diriliveriyorsun içimde..

Evcilik oyunları, çocukluk bahçemiz
Vişne, kiraz, elma
Ağaçkakanların oyduğu erik ağaçları
Tepesinde ben, aşağısında sen
Topladıklarımızı yediğimiz duvar dibi
Çeltik tarlaları
Uzakta bir leylek
Elimizi yüzümüzü kınaya boyayan
Ceviz ağaçları, ceviz siz kalan..
Elimdeki siğiller gitti biliyor musun?
Kurbağalara dokunmuyorum artık…
Ses çıkarma
Mantarlar kaçmasın.

Sıcacık yanan bir soba
Kekre, karanfilli bir demlik çay
Dumanında savrulan anılar
Tabakamda ömrümün külleri
Bahar oluyor nefesim
İki el iki yürek
Sonsuzluğunda evrenin
Yıldızların sofrasında senle ben..

Dışarda karla oynuyor çocuklar
Kardan kuleler, adamlar
İçinde sen olan ben olan zamanlar

Bir kent
İsmini duyduğumda sen olan
Kar, soğuk, ayaz
AŞTİ’sinde yalnızlığım…

Şimdi elimde
Yıllar sonra
Bana verdiğin kalem
İçini açıp tamire yeltendiğimde
Bir kâğıt parçası
Olmadığın tüm zamanlara inat
Seni seviyorum diye…