Başın Sağolsun Ey Nazlı Sevdamız

Satır aralarına sıkışmış sevdamız
Uğraşıyorum ama çıkaramıyorum
Seremiyorum tekrar ayaklarına

Duman altı olmuş sevdamız
Her nefeste biraz daha kaybediyorum
Katranlaşmış, sonunu göremiyorum

Mesafelere yenik düşmüş sevdamız
Kucaklayamıyorum
Her adımda bin kere ölüyorum

Bir çocuğun ağlamasıydı sevdamız
Her çığlıkta can yakan
İçimi titreten,acıtan

Günbatımıydı sevdamız
Ulaşmaya çalıştıkça kaybolan
Karanlığa mahkum olan

Bir arının çiçeğe açlığıydı sevdamız
Arandıkça aranan
Bulamadıkça zehrini içine akıtan

Gökkuşağıydı sevdamız
Bir görünen bir kaybolan
Hiç bir rengine dokunamadan

Uçsuz bucaksız bir okyanusmuş sevdamız
Bize çok büyük gelen
Her kulaçta dibine çeken

Günebakan çiçeği gibiymiş sevdamız
Güneşe yüzünü dönen
Hiç zora gelemeyen
Karanlıkta kolayca pes eden

Küçük bir çocuğun muhtaçlığıymış sevdamız
İlgi bekleyen emek isteyen
Elbirliğiyle onu ateşe atmışız

Bir kuşun kanadında sevdamız
Her çırpınışta savrulan
Savruldukça yalan olan
Kendi sonunu hazırlayan

Kocaman bir yalanmış sevdamız
Sonuna varamadığımız
Kendi kendimizi kandırdığımız
İkimiz de
Birer küstahmışız
Tertemiz bir aşka sahip çıkamamışız
Başın sağolsun ey nazlı sevdamız
Varlığını yaşatamadık
Çaresiz, arkandan ağlarız.