İmtihan Şiiri - Hamiye Gül

Senden helâllik almayı çok gördüler bana;
Gözümdeki yaşları tuttum göstermedim.
Bas bas bağırdım nasıl çetin bir imtihan,
Öldün de ciğerimi deldiler rahmet dedim.

O gün dedim her gördüğün insan değildir;
Emmare nefis bir duamı çok gördü bana.
Öylesine yuttum öylesine gam yaşlarımı,
Bölündüm yüz binlerce kan,can parçasına.

Hadsizliği onur bellemişler bunu öğrenmedim;
Okulda bunlar yoktu canımın içi öğretmenim.
Didik didik etti yürekçemden çıkan her harfi,
Rahmet okuyor oy nidem benim şu yazgıma.

İğneli çuvaldızlı dedi kustu önce oluk oluk içini,
Durmadı aforizmama mürşidi deyip alaylar etti.
Hakk nâtına utanmadan bi de kem dil uzattı;
Yazdığım onca şiire söylenmeyecek sözler etti.

Rabb aşkını hicv diye kirli elleriyle savurdu;
Utanmadı Pir Sultan Abdal izindeyim dedi.
İcazeti kimlerden almış ben bilmem nereli?
Bir kötü söz demedim ki geldi tarumar etti.

Sustum ilahi ben susma orucu tuttum gör;
Hz Meryem'in,susma orucunu tuttum gel.
Yobaz diyormuş bana gücenmem amma,
Müşrik demiş aşk yolcusunun gariban hallarına.

Heyhat,bilin dünyada kötüye dahi hak helâlledim!
Lakin bu zâta zinhar hakkım helâl olmasın benim.
Eder isem virane başımla mahşere müşrik giderim;
Sabahlara dek imanımla hakka şahadet verdim.

Hakk divanda sorgulansın o sözlerin bir bir senin;
Tutulsun dilin zincirlerle heybetli arşı âla da senin.
Seni incitmedi kulum hakkını benden diledi desin;
Dünya ölümlü efendi ölümsüz ruhun hesap versin.

Gümüş GÜl'üm vallahi billahi müşrik değilim!
Duydum öldüm sanki şahadetleri zikirlerim!
Ben bu cevrin sahibinin hesabını sana bıraktım,
Gözümün yaşlarını elhamdülillah deyip sildim.