Başımı alıp gidiyorum; yüreğim sende gizli

Ellerime sığsan keşke
Tutsam seni üşüdüğünde
Yeni doğmuş bir bedeni narin ve korkak tutar gibi
Gözlerimden yağsan keşke
Nedensiz ağlar gibi
Bir nehir olup denize çağlar gibi
Kaldı sende bir yerlerde biri
Sakladığın yerden çıkar sevdiğimi
Kaldı sende yarım bir ezginin sesi
Söyle artık o deniz bestesi
Ağlama İstanbul
Kapanır bir gün yaran
Ağlama İstanbul
Kaldığı yerden yeniden kanar
Sonra düşen kabuğunun ardında
İzi sessizce ağlar
Yalvarma İstanbul
Sakın ha baharlara!
Gelmez nasılsa giden gün yarınlara
Yalvarma istanbul
Eğme başını öne
Onurlu mavi yüreğin
Dalgasını sert vursun yine
Başımı alıp da gideceğim gün
Elime sakın avutulmuş bir çocuk bırakma
Yüreğim sende kalsın
Denizine sakla
Bırak açılsın okyanus denen kudretli sulara
Artık avutma beni
Yüzümü eğme doğan güne karşı
Apaçık dolansın ruhum sırlarında
Yarından umutsuz,düne bugüne karşı
Başımı alıp da gideceğim gün
Son bir defa yağmurunu ser yoluma
Seni Tanrı'ya emanet edeceğim gün
Bırak ıslansın bedenim
Yorgun adımların yükselen buharıyla
Ve ardından kederli ışığıyla karanlık yıldızların
Sabah yeniden doğmalı güneş
Saba makamında okunan sabah ezanıyla
Ben gidiyorum sen kal İstanbul
Her gün doğan bir yürekle doğ yeniden
Her gün toprağına kavuşan bedenden
Koparıp ruhunu zamana karışınca gövden
Denizin mavi dalgasını o vakit
Vur toprağına yeniden
Sen kal İstanbul
Ta ki güneş doğmamak üzere batana değin
Ta ki dünya yalandan bıktım diyene değin
Ben seni senin toprağında bekleyeceğim
Benim,benim kadar yalnız sevdiğim.