Başı Sonu Yalnızlık Şiiri - Pınar Gürbüzer

Ömrümün en karanlık gecesindeyim.
Her yanım yalnızlık
Ellerimi nereye uzatsam senin ardından kalanlar
Ve gözümün gördüğü her şeyde senin izlerin.
Konuşmaya başladığım da, ilk kelimem senin adın oluyor
Sonuncusu ise yalnızlık.
Kulaklarım bir şarkı duyuyor zaman zaman
İçinde bir sen varsın bir de yalnızlık.
Gitmek istiyorum kimi zaman,
Tanımadığım, dilini bilmediğim bir şehre.
Gitmenin çaresi yok diyor duvarlar,
Gözyaşının anlamı her dilde aynı “yalnızlık”.
Sen diyorum bazen” gelsen”.
Onu bile dileyemez olmuşum.
Bu dört duvar bu karanlık,
Ne zaman biter bilinmez.
Ne zaman doğarsa güneş,
Ve ne zaman açarsa bir bebek gözlerini dünyama,
Belki o zaman bitecek bu yalnızlık…