Başı Dumanlı İstanbul

Baharı öpücük gibi keyif ve yürek gibi umut
Kışı
Ağzı açık
Yara gibi acı veren
Deniziyle
Bembeyaz kanatlı martıları
Ağaçlarıyla serçeleri, gülleri
Kucaklamayan
Zenginlerin yalı kurdukları
Kıyıları, koyları
Balıkçılara sığınak
Yoksullar mekân olmayan
Lağım kokan, leş kokan sahillerine
Ak güverteli gemiler, süzgün yelkenliler
Demir atmayan! Ay’ı, güneş’i kararan İstanbul

Bir zamanlar, yedi tepeye silueti düşen İstanbul
Sayısız sokakları, caddeleri dilencilere
Varoşları, gecekonduları
Gurbetçilere
Yoksullara
Fabrikaları, atölyeleri
Emekçilere, işçilere mezar olan
Ey kamburuma kambur yükleyen büyük şehir

Sayende, her an ellerimde ufalanıyor ömrüm
Haftanın her günü, yanarken yüreğim
Dudaklarımdan ahlar, vahlar
Yanaklarımdan gözyaşlarım
Sessizce süzüldükçe
Başı dumanlı
İstanbul
Ölüyorum sen gibi
Yuvada kuşlar, gecekonduda yoksullar bezgin
Dallarda nazlı güller kırık-dökük, çiçekler bitap

Ağırlaşan acılarla, beni iki büklüm eden şehri
Seni bu hale getirenleri biliyoruz
Ezelden beri
Ötmez oldu sakaların
Ötmez oldu bülbüllerin
Of da of çırpınırken
İçimde hüzün
Köpürüp düzene
Küfür edercesine
Çoktan bağların
Bahçelerin kurudu
Sen, kalakalmışken ateşinle
Elâ gözlümün huzur veren
Gülücükleri çoktan tükendi
Bir zamanlar
Şöhreti
Dillerde destan
Yedi tepeli İstanbul
Göğe doğru uzun uzadıya inşa edilen
Ucube gökdelenler
Güzelliğini mahvetti
Sendeki o rengârenk
Verandalı, cumbalı, panjuru evler
Arnavut kaldırımlı taşlı sokakların, mazi de kaldı

Mehmet Çobanoğlu
07.04.2019
İstanbul