Başbal İstemez Şiiri - Cihat Şerbetçioğlu

Balbalı reddetmiş ozan Veysel,
Örtmesin diye toprağını.
Ot, çimen çiçek bitmek,
Kuzuda et, koyunda süt,
arıda bal dönmek,
Yaşamak ,yaşama vermek
Mutasavvıfça çözülmek,
Ölümsüz bütünde,
Hakka yürüdüğünü bilerek.

Eteklerinden tutabilmek için
Aslı yok zamanın,
Niyedir asılmak boşluğa,
Kapılıp günlük hoşluğa
Yaşamak denen
ucuz sarhoşluğa?
Gelişe dönmek mutlakken.
İster allı turna ol uç,
İster küheylanı ol diyarların,
Dağların, ovaların.
Tüm evrene söz geçirsen ne olur,
Ömür denen sürenin bir köşesinde,
Zalimin benzersizi olsan cihanda,
Cürmün kadar bile değilsin
Varlığın içinde.
Kendine gel be hırs,
Kendine gel be tutku
Sonu ne , bitmez arzuların?
Var mı bildiğin bir değer,
Geçsin insanlığın yerine,
Değsin,
bir çocuğun gülümsemesine?
Herhangi bir canlının
Boynunun bükülmesine.
Veysel misali,
balbal neymiş?
Toprak ,hazinesidir yaratılmanın!
Şehvet, şöhret, zenginlik dediğin,
Aslı,
İki metrelik çukura girmek,
Ve yeniden göğermek yeryüzüne.
Yeniden damarlarında yürümek
Bir canlının.