Başaramadım Şiiri - Meziyet Ak

Bir isyan değil inan ki bu babam!
Devasız hastalık bu aldı seni,
Kara kanser çaldı bizden sevgini,
Sana neden yardım edemedim ki!

Elim kolum bağlı kaldı başaramadım,
Seni ölümün elinden kurtaramadım,
Nasıl beceriksiz evlâtmışım ki ben,
Azrailin geldiğinde savaşamadım.

Sana hayat veremedim kendi canımdan,
Uçup gidiverdin babam sen kollarımdan.
Ağlatmadılar beni hiç senin ardından,
Ayırmadın bana niye yer arabandan.

Seni çok özledim gelmek istiyorum yanına,
Doya doya ağlamak isterim sarılıp boynuna.
İnanamıyorum ölüp kara toprak olduğuna,
Sen değildin sanki konan musalla taşına.

Bir beyaz elbise giydirip seni yatırdılar,
Adına tabut denilen tahta bir taht aldılar.
Bu son yolculuğun için bir arabaya koydular,
Yüreğim acıyor babam beni sana yaktılar.

Yeni ikâmetgâhına gidiyorken geçtin kapımız önünden,
Bir de arkadaş bulmuşsun ki yalnız değildin sen giderken.
Ruhun bizimle kaldı biliyorum seni alıp götürürlerken,
Düğümlendi tüm hıçkırıklar boğazımda kapmızdan geçerken.

Ne kadar acele ediyorla kabre yetiştirmek için,
Durun diyemiyorsun yapamıyorsun bir seçim.
Totrakla kapatıptaseni bırakıp kaçıyorlar niçin,
Keşke kalkmak mümkün olsaydı oradan senin için.

Korkmayın gelmiyor işte yavaşlayın biraz,
Onun kimseye hiç bir zararı dokunamaz.
Canım babam inanın hiç kimseyi korkutmaz,
Neden kaçıyorsunuz deyip size hesap soramaz.

Bitti işte bırakıp geldiniz onu orada tek başına,
Son verdirdiniz onun verdiği yaşam savaşına.
Yok oldu artık onun için yaşam denen karmaşa,
Bana sabır ver Tanrım aldırma gözümdeki yaşa.