Başaramadım Şiiri - Kamile Kaynak

Başaramadım.
Kendimi ne birine ne de bir yere ait hissedemedim.
Toprağını bulamayan çiçek gibi bir türlü kök salamadım.
Her rüzgar estiğinde ordan oraya savruldum.
Tutunacak bir dalım, sıgınacak bir limanımda yok.
Yalnız başıma kaldım şu koca dünyada.
Ömrüm boyunca hep kendimi aradım,
Benim özüm neydi? Bilmiyorum.
Belki birgün bulurum.
Bu yarım kalmışlık hissi çıkmıyor içimden,
Herkesin bir anlayanı, yaralarını saranı vardı. Peki benim neden yok.
Ne kadar bekleyeceğim, kaç kış daha geçirecek şu yüreğim.
Hiç gelmeyecek, belki de kaderimdir yalnızlık. Zaten ne istesem olmadı, neye elimi uzatsam hevesim hep kursağımda kaldı. Oysa sevmeyi en güzel ben bilirim.
Kırmadan, incitmeden, gözüne yaş düşürmeden. Ama olmadı.
Yalnızlığa terk edildim, kendi sessizliğime mahkum ettiler beni.
Karanlık, dipsiz bir kuyuda hapsolmuş gibiyim. Ne sesimi duyan nede gören var.
Daha bulamamış iken kendimi şimdi yok oluşumu izliyorum.
Katil olmak can almak degildir.
Bir insanın duygularını öldürmek de suçtur.
Hepiniz birer suçlusunuz.