Başaklar Yeşerirken, Şiiri - Ekrem Kazan

Saklayamadım utancımı, 21. yy’ a giriyor iken,
Karşımda aç, susuz, çırılçıplak o çocuklar, ağlıyor iken…

Savrulduk tanyeliyle,
Bir garip maraba’nın nasırlı elleriyle,
Uçsuz bucaksız bir ovaya yayıldık.

Çorak topraklarda hasretken bir coşku seline,
Su, su diye,
Hasrettik maraba’nın akacak bir damla alın terine…

Bulutlar süzülürken üzerinizden,
El açıp dualar ettiniz gökyüzüne,
Birbiriyle çarpışmasına,
Şahit olmayı beklediniz,
Hasretle,
Alnınıza değecek bir damla su niyetine…

Ne kaldı ki gösterecek,
Coğrafi haritalar çizilemez oldu,
Doğayı tükettiren siyasilerin imzalarına açken kâğıtlar,
Neye yarıyordu ki boşuna dökülen ağıtlar.

Yine, O Cömertti göstermişti yüzünü,
Verdi nur yağmurlarını,
Gökten boşalırcasına,
Dere, nehir taşarcasına, doyurdu yeryüzünü.

Hasret bitti o bakir ovalarda, bir kez daha,
Yağmurunu kucakladı özlemle toprak ana bağrında,
Su görmeye görelim, çatladık, filizlendik o anda,
Yürüdük birbirimizle yarışırcasına,
Bizi bekleyen umutlara yeşerdik,
Yemyeşile dokunmuş halıya büründü ovalar,
Tane, tane başaklarla boy gösterdik her yana.

Geldi mevsim,
Hasat’a hüzün değdi,
Hem biçildik, hem dövüldük,
Yoğrulduk ustaların eliyle,
Şekillendik sevgiyle dumanı üstünde tütmüş,
Kaç fakirin sofrasına konuk olduk katıksız,
Bir zerremiz dahi tüketildi atıksız,

Hele bir kahroluş günüm var ki,
Şu şımarık kıymet bilmezlerin sofralarında,
Parça, pürçük,
Artırılmış,
Horlanmış,
Çöplüğe mahkûm,
Kaç aşamalardan geçtik geldikte bu sofralara,
Ne mümkün ki, kendimizi anlatamadık.

Dünyanın bir yerlerinde,
Kim bilir hangi sömürülmeye namzet mahkûm köşelerinde,
Bir parça ekmeğe muhtaçken,
O açlıktan nefesi MİS gibi kokan yavrularınız,
Siz tokken onlar bağırıyordu ya açız, açız,
Yarın büyük diriliş, Arasat’ta,
Hangi örtü altında örtülecek ki bu şaşaalı sofralardaki,
O açlıktan ölmüş çocukların, gözlerinin içine baka, baka,
U t a n ç l a r ı n ı z…