Baş Harfi Hüzün Şiiri - Zeynep Cesur

Dün gece bir düş gördüm
Düşümde bir oyun
Başrolünde sen…
Seyirciler heybetinden el pençe divan,
Gözbebeklerinde sen…
Yazan koltuğunda eğreti duran ben,
Bir de yanı başında yazdıran koltuğu var ki
Her zerresinde sen…
Yöneten koltuğunda tartışmasız sen
Bir de üstü örtülmüş yönetilen var tabi,
Namı diğer ben…
Hani büyük usta milyon kere Ayten demiş ya
Bu düşte milyon kere sen…
“Din Dan Don,Oyunumuz başlamak üzeredir, Lütfen yerlerinizi alınız.”
Anonsu yapan sen,
Işıkları kapatan sen,
Oyunun adını söyleyen, adını koyan ben,
“Baş Harfi Hüzün”…
Birinci perde “Hoş geldin Güneş”
Sahneye girişin dün gibi aklımda,
Gülüşünle aydınlatışın eleştirmenlerin kaleminin ucunda, köşe yazılarında…
İkinci perde “Güneş ışınlarının gönülyüzüne yayılışı…”
Gönülyüzünde sen,
Görünende sen,
Duyulanda sen,
Koklananda sen…
Işınların gönülyüzünde her yerde
Ne yazık ki bu oyunda ki kısa perde…
Üçüncü perde “Kızıla boyanmış gökyüzü”
Kızılda sen,
Yitirilende sen,
Bu kez yitiren ben…
Ne olur gitme güneş!
Ben ay ışığında göremem ki
Yazamam seni satırlarca,
Bulamam karanlıklarda,
Hem ay ışığında deniz bile değil ki mavi,
Ne olur kapama gözlerini
Alma kör kuyularda ki merdivenimi…

Derken selam faslı gelir oyunda
Tek kişilik kadro,
Kadronun görkeminden küçücük kalan sahne,
El sallamakla alkışlamak arasında kalan seyirci,
Kalemi kırık bir yazar…
Gidişinle öyle büktün ki boynumu,
Başta baş harfi hüzünken,
Şimdi sığamadı beş harfe
Kazınmış üçgenlerden bu güne dek uydurulmuş her harfe yayıldı önce,
Sonra tüm dillere,
Jestlere,
Mimiklere…
Gidişinle hüznü öyle bir yaydın ki gönülyüzüne,
Ne sen kaldın, ne ben,
Kardeşini boğdurttu elem,
Perde kapandı,
Sezon bitti,
Yazar gözlerini rüyalara kapattı,
Düş bitti…
Şimdi yeni yazar hüzün,
Başrol hüzün,
Baş harfi hüzün,
Son harfi hüzün,
Dünya bu kez yediden yetmiş yediye hüzün…