Baş Dönmesi Şiiri - Mücahit Şen

Akşamın soğuk esen rüzgarında,
Vermişim sırtımı bir tahta banka,
Bir aşkını, bir de şarabı yudumluyorum.

Karanlık her yer, herkeste kara bir maske,
Kimi evine, kimi işine gidiyor,
Tuhaf bakışlar altındayım, sarhoşluk bir yanda.

Dumanı dansöz gibi kıvrak sigaram,
Boğazıma inceden acılar aşılıyordu,
Genzimde çivi çakılmış gibi bir öksürükle.

Bir çocuk geçiyordu, suratı lekelerle kaplı,
Elinde tartısıyla sokak sokak geziyordu,
Soğukta donmaya yüz tutmuş gözyaşıyla.

Yanımda erik ağacı; beyaz meleklerle dolu,
Baharın benim için tek habercisiydi aslında,
Sevinemiyordum; çünkü her mevsimim sonbahardı.

İçimde bir yerlerde güneş doğmuyordu,
Sanki şafaklar bana kızmış ve küsmüştü,
Karanlığa bürünmüştü güzelim vuslat.

İçiyordum gözümü açacağım her sabaha,
Tek çareyi bunda bulabildim çünkü;
Gözümü açtığımda aklıma gelen ilk şey sen değil,
Sadece yorgunlukla demli bir başdönmesi.