Baş Belası Şiiri - Necip Zeybek

Hey be Koca Dünya,
Bizim için,
Bilmem kaç asır,
Dört dönmekten,
Ne başın döndü,
Ne karardı gözlerin.
Bıraksak,
Daha asırlarca dönersin,
Her ihanetimizi sineye çektin.
Hala bereket akıtır bak, toprağın taşın…
Seni değil,
Kendimizi yok ediyoruz diye,
Kararıyor masmavi gözlerin,
Ve dönüyor kavi başın...

İnsanoğlu bakarkördür,
Baş belası, nankördür! ..
Kaygılanıp üzülmen Onun için
Beyhude,
Hainin zulmü,
Bitmez üzülsen de...
Bitmez bizde bu işkence,
Bu öfke, bu kin...
Tarih boyu kaç kere gördün sen,
İnsan dediğin kan ve ölüm solur,
Bir hiç yüzünden,
Kardeş kardeşin can düşmanı olur...

Sen annesin,
Tasan da biziz,
Sevincin de biz...
Aman kaygı çekme sakın
Nefesin fırtına olur, hortum olur da,
Çocuklarımı savurur yutar diye;
Derin bir iç çekemezsin.
Sel alır çocuklarınmı diye
Gözünden bir damla yaş dökemezsin,

Vah zavallı anam,
Fayda etmedi demek,
Yalvarıp yakarmam,
Sıkıntın çok mu büyük?
Yüzün param parça...
Yine deprem var yüreğinde,
Nerede patladı bu kez savaş,
Söyle nerede?

Ne çileler verdik sana,
Ey koca dünya,
Ne çileler çektireceğiz daha!
Vah zavallı,
Vah insanoğlunun anası,
Vah çilekeş koca Dünya!
Bitmez anamın baş ağrısı,
Islah edilmeden başının belası!

ANA DUYGU:Dünya hepimizin varlığımızı borçlu olduğumuz annemizdir.O da bir canlıdır ve onu sağlıklı ve uzun yaşatmak bizim elimizdedir.Bu alandaki görev ve sorumluluğunu yerine getirmeyen birey ve toplumlar annelerine sahip çıkma bilincinden uzaklaşmış gayrî medenî kişi ve toplumlardır.