Barudi Şiiri - Halil İbrahim Karakaya

yorgun sabahlar çalınıyor gözlerimden
çirkinleşen bir çocuk oluyorum gri beyaz göğe karşı
kuru dallarda ansızın açan ve dökülüveren çiçeklerin
rengarenk ve diz boyu olduğu o iklimde
hırçın bir rüzgarın öfkesinden savrularak geçiyorum

sabaha doğru çirkinleşen bir çocuk oluyorum
bozkırın sarışınlığını kutsuyor güneş ve ay
/barudi sözlerimi kuşanıyorum/
derin kalyonlardan kıvrılarak geçen nehirlerde
kemiklerimin yeniden dizildiğini görüyorum

sulara yansıyan haydut yüzümde inatçı bir kızıllık