Bartın,umudun şehri Şiiri - Eymen Özgüven

Bartın,umudun kenti
Kömür karasının en hüzünlü hâli.

İçleri güneş,dışları geceydi
Bu işe ne umutlarla girmişlerdi
Kimi daha yeni babaydı
Kimi de daha yeni olacaktı.

Yıllarca gün yüzü bilmedi bir çoğu
Akıllara kazıdılar onlarca soruyu.
Kiminin cebindeydi sevdiği
Kiminin de kalbinde.

Dolapları kaldı onlardan geriye
Acaba neler yaşadılar o yerde
Kimi asmış ailesinin fotoğrafını
Kimi de bırakmış dostuna bir yazı.

Sevenleri oldu ağlamaktan perişan
Gözyaşları durmuyor,artıyor her an
Kimi sarılmış babasının tabutuna
Kimide oğlum diye yıkıyor ortalığı.

Yaralı kurtulanlarsa şanslı,bir yanı ağlamaklı
Kaybettiler onlarda çok sevdiği dostlarını
Hatırladıkları,onlarla olan bir kaç küçük anı
Belkide orada son kez konuşmuşlardı.

Kömür karasına bulanıktı gencecik yüzleri
Vardı ellerinde her zamanki kazma kürekleri
Yok etti onların o güzel hayallerini
Çalıştıkları yerin bir ihmali.

Yüce vatanımın toprağına karıştı şimdi
O kömür kokan,güzel bedenleri
Hiç haketmediler,böyle bir yenilgiyi.
Sonlarının böyle olacağını,kim bilebilirdi ki.