Barışı Unutan Çocuklar

Sabahın ilk ışıklarıydı,
İki damla yaş gördüm,
Yıkıntılar, yangınlar arasında.
Güneşle parıldıyorlardı.
Patlamalar parıltılara yansıyor,
Tanklar geçiyordu üzerlerinden,
Gölge ediyorlardı barışa.
Parıltıları söndürmemek için,
Direniyordu çocuklar
Tanklara karşı sapanlarıyla.
Kalemi tanımayan minicik eller,
Silahlarla yazıyorlardı defterlerini,
Kurşunla koyuyorlardı noktalarını, virgüllerini.
Kulakları sağır ediyordu patlamalar
Alışmışlardı; yaş gelmiyordu gözlerinden.
Ve bir gün daha geçmişti,
Otuz can ile kapamıştı günü
Filistin`de çocuklar.
Zaman ağırlığını yıktı üzerime
Sonunu kestiremediğim
Anlar yaşıyorum şimdi.
Sönmüyor yangınlar içimde,
Haykırıyordum kimse duymuyor.
Yok oluyor çocuklar; birer birer,
Yok oluyorlar...

Çocukların yerine koydum kendimi
Kavruldum, gözlerim kapandı ansızın.
Bir yer düşledim çocukça yüreğimle.
Bir okul bahçesi gibi rengârenk
Ve bir okul çantası,
Gökkuşağı gibi renkli.
Ocak başında, isli çaydanlıktaki çay,
Gecenin ayazına meydan okuyan ay ışığı,
Hepsinin ötesinde,
Çocukları düşledim.
El değmemiş gonca,
Yüreklerinde özlemini duydukları
Birtürlü tanıyamadıkları 'Barış' gibi.
Ha Barış; bir yer mi?
Güzelmiş derler doğru mu?
Silinsin kan kusan silahlar,
Çocuklar yok olmasınlar,
Defter, kalem, kitaplarla sevişsinler.
Barışı öğrensinler, yaşasınlar.
Oyunlarla, Oyuncaklarla coşsun
Çantalarındaki beslenmeleriyle doysunlar
Kurşunlarla değil...