Barış Ve Kardeşlik Şiiri - Salih Kocabaş

Ayrılık harman olmuş, dil toz duman,
Dost meclisi dağılmış haller yaman,
Düzen bozulmuş, sanki ahir zaman.
Bin ah alır ihanete göz yuman,

İnsanoğlu saf, bedhaha kanıyor,
Elini tutanı “dostum” sanıyor,
Anadolu dertli, yara kanıyor,
Mehmet, Memo şehit, canlar yanıyor.

Güneş batıyor, yıldızlar kayıyor,
Her köşede ana, baba ağlıyor,
Huzur kızılcık şerbeti içiyor,
İçte, dışta oyunlar oynanıyor.

Usta bir arkadaş, kin nefret neden?
İflah olmaz Hakk yolunu terk eden,
Gönül bağıdır acıyı bal eden,
Hava alır bu vatana göz diken.

Kendine gel! Et tırnaktan ayrılmaz,
Maya bir, huzurda renge bakılmaz,
Yiğit meydanda yalnız bırakılmaz,
Birlikte kuruldu devlet, yıkılmaz.

Tarih şahit, yan bakan geldi dize,
Malazgirt, Çanakkale ibret bize,
Düşmanı beraber döktük denize,
Zorluk çektik, birlikte çıktık düze.

Böyle dönmez devran, bir gün düzelir,
Yedi düvel düşman olsa vız gelir,
Millet dualı, her zaman yükselir,
Ne varsa, birlik sofrasında yenir.

Unutma! Sahipsiz kalmaz vatan,
Uğruna şehittir, altında yatan,
“Kaderimiz bir, ayrılma” der atan,
Doğru yolu bulur dost eli tutan.

Soy ağacının yaprağı, dalıyız,
Şanlı bayrağın beyazı alıyız,
Şerre inat mazlumun ilacıyız,
Makamda hakikatin baş tacıyız.

Er meydanına beraber çıkalım,
El ele verip zorluğu aşalım,
Uygarlık savaşında bir olalım,
Ezelden ebede hür yaşayalım.